#owd2009 De onderwijsdagen deel 2
In mijn vorige blog over de onderwijsdagen 2009 heb ik vooral laten zien dat er direct na de onderwijsdagen al veel te vinden was online. Ik heb dat later nog aangevuld. Dus blijf kijken naar vorige blog over de onderwijsdagen.
Mijn tempo is veel trager dat dat van ‘ beroepsbloggers’, waarvan er een paar staan genoemd op de vorige blog. Misschien kan ik hier het begrip ‘ slow blogging’ introduceren š
Ouderwetse dingen als nakijken van proefwerken en scripties laat ik voorgaan. Maar nu het vervolg. In de vorige blog beloofde ik nogal wat.
In dit deel van de berichtgeving over de Onderwijsdagen overĀ Puberbrein binnenstebuiten.Ā Het puberbrein. Ben inmiddels bezig met het lezen van het boek puberbrein binnenstebuiten van Nelis & van Sark. Huub Nelis hieldĀ zijn presentatie op een professionele wijze, met interactie, losjes en hij bleek ook nog aantrekelijk te zijn voor enkele medebloggers heb ik begrepen. Dat helpt.
Het was een interessante introductie. Als je het boek kent is het alleen herhaling en de hooflijnen nogmaals vertellen. Maar ik ga ervan uit dat dat voor de meesten niet gold. Puberbrein binnenstebuiten populariseert ( in de goede zin van het woord) de laatste inzichten over de biologie van het puberbrein en wat je daar met name als ouder en leerkracht aan zou kunnen hebben. Ik was eerst bang dat we in dezelfde valkuil zouden stappen als zo’n tien jaar geleden met hersenonderzoek. Ik heb in mijn vorige baan nog met sheets gezeuld over hersenleren en andere belangrijke inzichten. Toen werd het teveel gebracht als een panacee (oplossing voor alle kwalen). In deze valkuil valt Nelis niet. Ik had me voorgenomen ernaar te kijken als een docent op het VO. Heb ik hier nu wat aan, kan ik ervan leren, heeft het inlvoed op mijn denken over mijn eigen onderwijs. Tot mijn verbazing, ja. Verbazing omdat ik wel behebt ben enig cynisme van de babyboom-generatie en ik al eerder vluchtig artikelen hierover had gelezen.
Als ik naar mijn leerlingen kijk en ook nadenk over het studiehuis en de vrijheid die leerlingen op het Daltononderwijs wordt gegeven zie ik het probleem huizenhoog opdoemen. Wat Nelis goed doet is duidelijk maken dat de zelfregulatie-mechanismen waar wij in ‘modern’ onderwijs vaak een beroep op doen nog zo rudimentair aanwezig zijn dat het tot problemen moet leiden. Dat zie ik bij mijn leerlingen duidelijk: zelf plannen is bij bijna alle leerlingen een puinhoop. Maar wat dan? Er is veel bereikt de laatste tijd in interactiever en betekenisvoller lesgeven. Zie om het bij mijzelf te houden mijn eigen berichten over projecten die in doe met WIKI’s , blogs etc Dat moeten we behouden. We moeten niet in de valkuil vallen om weer terug te vallen op kleine , overzichtelijke, goed door de meester geplande opdrachtjes, Maar wat een presentatie en het boek als van Nelis wel doet is dat ik weer beter ga nadenken over het structureren van opdrachten en lestijd, ik nog duidelijke de leiding ga geven en ook de impliciete vraag van leerlingen om grenzen en duidelijkheid weer beter in beeld heb. Dit was de opbrengst van de key-note.
Over de andere beloofde vragen ( zie eerste bericht) later.